Przebudowa ujścia Wisły 

Celem zadania „Przebudowa ujścia Wisły” było zapobieżenie powstawaniu powodzi zatorowych o zasięgu regionalnym poprzez zapewnienie swobodnego i kontrolowanego odpływu wód, spływu lodu oraz zapewnienie odpowiednich głębokości do pracy lodołamaczy w ujściu Wisły i w jej korycie. 

Przebudowa ujścia Wisły koncentrowała się na odbudowie istniejących kierownic (zachodniej na długości 550 m oraz wschodniej na długości 600 m) i wydłużeniu kierownicy wschodniej o 200 m. Kierownice mają za zadanie koncentrację nurtu rzeki, tak by przy jej stożku nie zalegały naniesione przez rzekę piaski i materiały, a co za tym idzie mogły tam bez problemu zimą pracować lodołamacze i by swobodnie mogła odpłynąć kra. 

Koncentracja nurtu rzeki jest bezwzględnym warunkiem osiągnięcia odpowiednich głębokości, determinujących wpłynięcie lodołamaczy w ujście od strony Zatoki Gdańskiej i podjęcie akcji lodołamania, którą zawsze prowadzi się od ujścia rzeki w jej górę. Taki sposób prowadzenia akcji lodołamania gwarantuje swobodny spływ do zatoki kry, zapobiegając jednocześnie powstawaniu zatorów ze spływającej kry, a także bezpieczeństwo pracy jednostek uczestniczących w akacji łamania lodu. 

Przyjęty został wariant budowy wydłużenia kierownicy wschodniej o 200 m z prefabrykowanych skrzyń żelbetowych wypełnionych piaskiem z zastosowaniem przykrycia (nadbudowy) z prefabrykatu betonowego na korpusie oraz głowicy kierownicy. Wariant jest najkorzystniejszy środowiskowo, ponieważ zapewnia poprawę hydrauliki ujścia Wisły przy jednoczesnym maksymalnym możliwym zminimalizowaniu oddziaływań na środowisko przyrodnicze. 

Z ciekawostek należy dodać, iż projekt realizowany był w bezpośrednim sąsiedztwie Rezerwatu Mewia Łacha należącego do sieci Natura 2000 w ramach Dyrektywy Ptasiej. W związku z tym zaplanowano liczne działania mające na celu zminimalizowanie oddziaływania etapu budowy na przyrodę. Ustanowiono ponadto konieczność prowadzenia nadzoru środowiskowego podczas całego okresu przebudowy ujścia Wisły. Nietypowym przedsięwzięciem było stworzenie przed rozpoczęciem robót budowlanych w ujściu tzw. „sztucznej łachy” (wielkości ok.  150-180 tys. m3). Działanie to podjęto, kierując się zasadą przezorności, aby zwiększyć powierzchnię siedlisk piaszczystych identycznych jak naturalne łachy w ujściu Wisły, które mogą służyć zarówno ptakom, jak i fokom, ale są zlokalizowane w oddaleniu od planowanych robót.